W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej; wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.
- DULFUS Henryk (1776-1817) podpułkownik 1°
- DULFUS Jan Feliks (1726-1791) prezydent m. Warszawy 2°
- DULFUS Stanisław (1762-1847) pułkownik 3°
- MOCK Johann Samuel (ok. 1687-1737) malarz 3°
- de la ROCHE SKALSKI Kazimierz (1769- po 1830) działacz niepodległościowy 4°
- BONNEAU Jan Aleksander (1739-1805) dyplomata 4°
- DAHLEN Kazimierz (1802-1872) podpułkownik 9°
- BRZOZOWSKI Ludwik (1833-1873) poeta, powstaniec z 1863 10°
- OSTASZEWSKI Tomasz (ok. 1746-1817) biskup, senator 10°
- MARCZEWSKI Hipolit Kasjan (1853-1905) rzeźbiarz 10°
- KRAJEWSKI Radosław Wincenty (1887-1956) literat, redaktor 10°
- BROMIRSKI Jan Ludwik (1794-1849) ekonomista, działacz społeczny 10°
- CHALECKI Jan (zm. ok. 1883) generał 10°
- MARCZYŃSKI Jan (1896-1941) nauczyciel 11°
- KURCYUSZ Stanisław Karol (1784-1850) podpułkownik WP 11°
- JASIEŃSKI Feliks Manggha (1861-1929) kolekcjoner, krytyk, publicysta 11°
- CIEMNIEWSKI Andrzej (2 poł. XVIII w.) poseł na sejm grodzieński 11°
- KOZIEBRODZKI Kazimierz Bolesta (1842-1914) inżynier, powstaniec 1863 11°
- KOZIEBRODZKI Władysław (1839-1893) dramaturg, publicysta 11°
- GARSZYŃSKI Bonawentura (1784-1849) archiwista 12°
Uwagi
Polski Słownik Biograficzny t. 5 str. 457: psb.4782.1
Polski Słownik Biograficzny t. 5 str. 458: psb.4783.2
Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: DULFUS Bolesław - Wszedł 10.9.24 do korpusu kadetów w Kaliszu, w powstaniu 1830 ppor. 16 ppl., 28.1.31 por., ciężko ranny pod Ostrołęką bagnetem w brzuch. Przybył w początkach 1832 do Francji, zatrzymał się w Montret w gościnie u byłego oficera wojsk napoleońskich, potem w Arras. 1832 członek Komitetu Narodowego Polskiego. Wszedł 8.9.32 do armii belgijskiej jako ppor. 1 ppl., odbył kampanię 1832 przeciw Holandii, przeniesiony 22.1.38 na reformę, wystąpił z wojska 1840. Uczestnik wypadków Wiosny Ludów, 4.48 wyruszył do kraju, 5.48 był z powrotem w Brukseli, 6.48 wyruszył z Paryża do Strasburga, skąd udał się do Włoch. Wszedł do armii piemonckiej jako por. 1 ppl. w brygadzie sabaudzkiej, odznaczył się pod Forzes-ca i Novarą, gdzie z kilkunastu strzelcami uratował króla Wiktora Emanuela przed austriacką niewolą. Ranny wówczas kulą w nogę, otrzymał tytuł barona i został królewskim adiutantem. Dobrze widziany na dworze, wykorzystał to dla sprawy polskiej, pomagając Mierosławskiemu w 1861 organizować Szkołę Polską w Genui, a potem w Cuneo. Wspierał też pomysł utworzenia Legionu Polskiego przy armii włoskiej. Pod koniec istnienia szkoły stanął po stronie płka Fijałkowskiego, a przeciw Mierosławskiemu, co naraziło go na ataki ze strony tego ostatniego. Zmuszony płacić polskie długi po likwidacji szkoły, odsunął się od spraw polskich. Mieszkał w Genui jeszcze 1881. Prawdopodobnie zm. tam w tymże roku. Ożeniony był z Belgijką.
sw.561840 Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, Warszawa 1995-98
|
|