„Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:
BALDY Paweł (10 V 1924 Imielin Śląski k. Pszczyny - 29 VIII 1979 Jelenia Góra), aktorBył synem Pawła B. i Anny z domu Porwił, mężem aktorki Henryki B. z domu
Dygdałowicz (ślub w 1947), ojcem aktorów Pawła
Baldy i Ryszarda
Baldy. W 1943 wcielony do armii niem. był we Francji, a w 1944-45 na froncie wschodnim, skąd uciekł do Wojska Polskiego. W 1946 ukończył kurs dla reżyserów t. amat. w Katowicach i we Wrocławiu, a nast. prowadził zespoły w Bielsku i Bytomiu. Od sez. 1949/50 zaangażował się jako aktor do T. Ziemi Opolskiej w Opolu, skąd odszedł w trakcie sez. 1951/52 i od wiosny 1952 do końca sez. 1954/55 występował w T. im. Bogusławskiego w Kaliszu. Eksternistyczny egzamin aktorski zdał 17 IX 1953 w Krakowie i uzyskał uprawnienia aktora dramatu. W sez. 1955/56-1957/58 występował w T. Ziemi Pomorskiej w Bydgoszczy, 1958/59 i 1959/60 w T. Wybrzeże w Gdańsku, 1960/61-1964/65 w T.Dolnośląskim w Jeleniej Górze, 1965/66 w T. Dramatycznym w Wałbrzychu, od 1966/67 do końca 1973/74 znowu w Jeleniej Górze, a w 1974/75 w Lubuskim T. im. Kruczkowskiego w Zielonej Górze. Od 1 VII 1975 przeszedł na rentę inwalidzką i ustąpił ze sceny. Grał w filmach. Wybił się w Gdańsku, gdzie doceniono jego talent i rzetelny warsztat aktorski. Podobał się recenzentom w roli Wielkiego Księcia Konstantego („Kordian”, 1959); podkreślano, że ujął tę postać samodzielnie i oryginalnie nie wzorując się na głośnej kreacji J.
Kurnakowicza; M. Dulęba pisał: „stworzył postać zwierzęco dziką, bezrozumną, nie panującą nad drapieżnymi i złymi skłonnościami swej natury”, „był bardzo sugestywny, niemal odrażający, ale i z ową potrzebną nutką sentymentu”. O roli Cassiusa Chaerei („Kajus Cezar Kaligula”, 1959) pisał T. Rafałowski jako o dużym osiągnięciu aktorskim B., który „zaakcentował przyspieszoną, jak gdyby zadyszaną rytmikę wiersza, oddającą jego rozterkę i wahanie. Osiągnął kulminantę swej gry, gdy w ostatniej niemej scenie uchyla się jeszcze przed zabiciem prowokującego do tego czynu Cezara”. Inne dobre role z Gdańska, to: Tom („Zabawa jak nigdy"), Grabarz I („Hamlet"), Robert „Piła” („Opera za trzy grosze"). W Jeleniej Górze był, jak pisali recenzenci, gwiazdorem tamtejszego teatru. Grał tu dużo pierwszoplanowych ról; do najlepszych należały: Eddie („Widok z mostu”, 1961), Harpagon („Skąpiec”, 1961) - „po swojemu tragiczny i właśnie dzięki temu śmieszny” (B. Bąk), Łatka („Dożywocie”, 1963), Lennie („Myszy i ludzie”, 1963) - nagrodzony „Srebrnym Kluczykiem” za najlepszą kreację sez., „Otello” (1964), w roli którego zaprezentował „wycieniowaną i dojrzałą ekspresję aktorską”, Kokl („Henryk VI na łowach”, 1965), wyrazisty i b. dynamiczny Czepiec („Wesele”, 1966), Mobius („Fizycy”, 1967), Mackie Macheath („Opera za trzy grosze”, 1968), Pantalone („Sługa dwóch panów”, 1970), Orgon („Świętoszek”, 1971), Guślarz („Legenda”, 1972), Skapen („Szelmostwa Skapena”, 1973).