Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. STOLZMAN Małgorzata (1935-1986) historyk książki, bibliotekoznawca 4°
2. TREJDOSIEWICZ Jan (18341900) geolog 4°
3. KIEDRONIOWA Zofia (1872-1952) historyk, działaczka społeczno-polityczna 5°
4. GRABSKI Władysław (1874-1938) minister skarbu, polityk, ekonomista 5°
5. GRABSKI Stanisław (1871-1949) polityk, ekonomista, publicysta 5°
6. FRAGET Józef (1797-1867) przemysłowiec 5°
7. PEPŁOWSKI Adolf (1841-1916) powstaniec 1863, adwokat 5°
8. LASZCZKA Konstantyn (1865-1956) rzeźbiarz 5°
9. GRABSKI Andrzej Rafał (1787- ok. 1878) rolnik 5°
10. KIEDROŃ Józef (1879-1932) polityk, minister przemysłu i handlu 6°
11. EUBICH Edmund Ludwik (1860-1924) artysta dramatyczny 6°
12. TRETEROWA Janina (19081957) kurier Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej 6°
13. SCHAYER Wacław (1905-1959) działacz ludowy, poseł 6°
14. ROGOZIŃSKI Julian (1912-1980) tłumacz, krytyk literacki, eseista 6°
15. PEPŁOWSKI Bohdan (1898-1948) literat 6°
16. KOSTANECKI Telesfor (1772-1813) legionista, pułkownik 6°
17. KOSTANECKI Antoni (1866-1941) profesor ekonomii 6°
18. KOSTANECKI Kazimierz Telesfor (1863-1940) profesor anatomii 6°
19. KOSTANECKI Stanisław (1860-1910) profesor chemii 6°
20. KRYŃSKI Wacław (1879-1924) dziennikarz, działacz Narodowej Demokracji 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  BRZEZIŃSKI Wacław Cyprian (15 IX 1878 Warszawa - 13 II 1955 Warszawa), śpiewak, reżyser
  Był synem urzędnika Teofila B. i Henryki z Małeckich, ojcem śpiewaczki Hanny B. i śpiewaka Wacława B. juniora. Po ukończeniu gimn. w Częstochowie pracował na kolei i wstąpił na Politechnikę w Warszawie. Równocześnie uczył się śpiewu u W. Aleksandrowicza, potem przez trzy lata kształcił się we Włoszech pod kier. A. Broggiego i G. Marino. W październiku 1904 debiutował w Bolonii w partii Tristana („Marta") i pozostał tutaj przez cały sezon. 4 I 1906 debiutował w WTR w partii Silvia („Pajace") i został zaangażowany do zespołu opery jako pierwszy baryton. W 1908 ożenił się z Janiną Kąsinowską. W lutym 1908 wyjechał na występy do Włoch i śpiewał z dużym powodzeniem, m.in. w Bolonii i Palermo. Po powrocie do Polski w 1909 został ponownie zaangażowany do T. Wielkiego w Warszawie, gdzie występował do 1925. Należał do najwybitniejszych sił zespołu i odnosił wielkie sukcesy w pięćdziesięciu trzech czołowych partiach barytonowych, spośród których najważniejsze: Renato („Bal maskowy"), Figaro („Cyrulik sewilski"), Oniegin („Eugeniusz Oniegin"), Petroniusz („Quo vadis"), Rigoletto („Rigoletto"), Wolfram („Tannhauser"), Telramund („Lohengrin"), Scarpia („Tosca"), De Nevers („Hugonoci"), Dzidzi („Hrabina"), Hrabia Luna („Trubadur"), Blaks („Eros i Psyche"), Piast („Stara baśń"), Gorwenal („Tristan i Izolda"), Don Juan („Don Juan"). W 1915 był jednym z reżyserów i członkiem zarządu zrzeszenia artystów opery. W 1920 w okresie plebiscytu dawał koncerty na Śląsku. W 1923 pełnił funkcję drugiego reżysera opery. Niekiedy wyjeżdżał na gościnne występy, m.in. do Petersburga i Moskwy oraz do Włoch. Z okazji jego występów w Caltanisetta na Sycylii w 1912 w prasie włoskiej pisano: „barytonista polski wykazał w śpiewie dużo uczucia i szlachetności, głos czysty i dźwięczny, słodki w brzmieniu i doskonale wyszkolony, interpretacja niezwykle zajmująca, świadcząca o poważnych zaletach polskiego artysty”. W kraju nazywano go „polskim Battistinim”. W 1926 wycofał się ze sceny i poświęcił się wyłącznie pracy pedagogicznej, którą rozpoczął już wcześniej. Prowadził klasę śpiewu w Konserwatorium Warsz. (1916-19), od 1927 własne Studium Operowe, następnie uczył w Wyższej Szkole Muzycznej im. F. Chopina (1930-32). Uznany za jednego z najwybitniejszych polskich pedagogów-wokalistów, wykształcił m.in. takich śpiewaków jak: J. Czaplicki, J. Garda, J. Kiepura, M. Karwowska, E. Mossakowski. Po II wojnie świat. mieszkał w Łodzi i do 1950 uczył śpiewu w Konserwatorium i w PWST. 20 IX 1947 obchodził w Warszawie jubileusz czterdziestopięciolecia pracy. Po przeniesieniu się w maju 1950 do Warszawy został kierownikiem wokalnym Państw. Opery i Filharmonii.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.5055.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś. P.
  PROF.
  WACŁAW CYPRIAN
  BRZEZIŃSKI
  ARTYSTA I REŻYSER
  OPERY WARSZAWSKIEJ
  1878 - 1955
  
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.464
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.5153o
  sw.184795 Informacja p. Anny Brzezińskiej (z 2.8.2011)
  sw.185276 Informacja p. Anny Brzezińskiej (z 4.8.2011)
  sw.271100 Akt małżeństwa: Warszawa św. Aleksander (obecn. m. Warszawa), 634/1908 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=8&zs=9214d&sy=324&kt=1&skan=634.jpg [podgląd]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim