Jerzy Henryk «Zawieyski» Nowicki (ID: sejmprl.6240)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. CZERKAWSKI Walenty (1846-1935) powstaniec 1863 5°
2. STASZEWSKI Wacław (1892-1970), fizyk, zastępca profesora Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego 10°
3. FRANKIEWICZ Ludwik (1858-1924) budowniczy, działacz społeczny 14°
4. HABER-WŁYŃSKI Adam (1883-1921) lotnik 15°
5. CICHOWICZOWA Helena (1860-1929) działaczka społeczno-kulturalna 15°
6. RZECZNIOWSKI Leon Józefat (1850-1919) neurolog, psychiatra 15°
7. ROBIŃSKI Seweryn Paweł (1837-1912) lekarz, histolog, działacz polonijny 15°
8. PUCHALSKI Tadeusz Józef (1901-1979) leśnik, docent hodowli lasu 15°
9. GABSZEWICZ Antoni (1858-1919) lekarz 16°
10. STYPIŃSKI Józef Jacenty (1880-1943), poseł na Sejm 16°
11. NAWROCKI Bolesław (1877-1946) malarz 16°
12. MARTYNOWSKI Stanisław Feliks (1887-1955) działacz socjalistyczny, sybirak 16°
13. KOT Jakub (1873-1920) robotnik, działacz polityczny 16°
14. GORSKI Stefan (1882-1941) publicysta, redaktor, wydawca 17°
15. HOSER Wincenty (1830-1907) ogrodnik 17°
16. HOSER Piotr (1818-1904) ogrodnik 17°
17. GROBELNY Józef Edward (1873-1949) lekarz 17°
18. STYPIŃSKI Andrzej (1907-1975), architekt wnętrz 17°
19. CICHOWICZ Augustyn (1900-1922) wojskowy, historyk 17°
20. POPOFF Eugeniusz (1890-1963) prawnik, literat 17°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  ZAWIEYSKI Jerzy, właśc. J. Henryk Nowicki (2 X 1902 Radogoszcz k. Łodzi - 18 VI 1969 Warszawa), aktor, kierownik literacki
  Był synem Jana Nowickiego i Marii (Marianny) z Kocińskich. Od 1912 uczęszczał do gimn. w Łodzi. Od ok. 1921 statystował w t. łódzkich. W tym okresie (wg innych opracowań już od 1918) związał się z ruchem socjalistycznym. W 1923 ukończył gimn. w Łodzi i rozpoczął studia w krak. szkole dram.; podobno ukończył je w 1926 i debiutował jako aktor w „Wilkach” w T. Bagatela. Od marca do października 1924 prowadził przy łódz. organizacji TUR t. amat. pn. Koło Literacko-Dramatyczne; zaczął wtedy używać nazwiska Zawieyski (w 1946 przeprowadził urzędowo zmianę nazwiska). W sez. 1924/25 i do stycznia 1926 występował w łódz. T. Popularnym, gdzie zagrał ponad dwadzieścia pięć epizodów i ról, m.in. takie, jak: Wilhelm („Podróż po Warszawie"), Wodzicki („Kościuszko pod Racławicami"), Żelski („Ułani księcia Józefa"). W sez. 1926/27 należał do wil. zespołu Reduty (m.in. Pan Zgoda w „Świętoszku” i Albin w „Ślubach panieńskich"). W sez. 1927/28 z grupą aktorów Reduty pod kier. E. Wiercińskiego występował w T. Nowym w Poznaniu (grał z powodzeniem m.in. Karmazyniella w „Metafizyce dwugłowego cielęcia") i wziął udział w objeździe tego zespołu (kwiecień-czerwiec 1928), m.in. w Płocku, Bydgoszczy, Przemyślu. W 1926 debiutował oficjalnie jako literat adaptacją „Chłopów” W. Reymonta (prem. w T. Odrodzonym w Warszawie); pracą literacką zajmował się do końca życia. W 1928 nawiązał bliską współpracę z J. Cierniakiem i ze Związkiem T. Ludowych. W październiku t.r. jako przedstawiciel związku brał udział w kongresie w Pradze. W 1928-30 przebywał we Francji, gdzie był instruktorem teatr. zespołów amat. Polonii. Od pocz. 1931 i w sez. 1931/32 był aktorem i kier. lit. warsz. T. Ateneum; grał m.in. takie role, jak: Stary lama („Europa"), Lekarz („Senat szaleńców"), Fouquiet-Tinville („Śmierć Dantona"), Wargasow („Strach"). Jesienią 1934 występował w roli Cordeliusa w przedstawieniu własnej sztuki „Dyktator On” w T. Kameralnym w Warszawie. Nadal działał w ruchu t. ludowych, w 1931-39 kierował Instytutem T. Ludowych. Publikował gł. w „Teatrze Ludowym” (1930-39), wykładał i reżyserował na dorocznych kursach wakacyjnych dla nauczycieli. Podczas okupacji niem. przebywał w Warszawie, brał udział w konspiracyjnej działalności kulturalnej, m.in. należał do Tajnej Rady Teatralnej. Po wojnie, od lutego 1945 był wykładowcą Studia Starego T. w Krakowie i w sez. 1945/46 (wspólnie z W. Natansonem) kier. Lit. tego teatru. Od pocz. 1. pięćdziesiątych mieszkał w Warszawie. Po wojnie publikował gł. w prasie katolickiej. Wspomnienia teatr. drukował w „Pamiętniku Teatralnym” oraz w tomie „O zespole Reduty” (Warszawa 1970). Uczestniczył w pracach Zarządu Głównego ZLP (wiceprezes 1948-49 i od listopada 1956) i w pracach zarządu pol. PEN Clubu. Był współorganizatorem Klubów Inteligencji Katolickiej powstających po październiku 1956. Od 1957 przez trzy kadencje był posłem na Sejm PRL (klub poselski „Znak") oraz członkiem Rady Państwa (do kwietnia 1968). Był autorem ok. trzydziestu sztuk teatr., z których najbardziej znane i wystawiane to: „Powrót Przełęckiego”, „Mąż doskonały”, „Masław”, „Wysoka ściana”, „Ocalenie Jakuba”, „Rozdroże miłości”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.28004.1
  sejmprl.6240 http://bs.sejm.gov.pl/ Zawieyski Jerzy (1902-1969); aktor; dziennikarz; literat
  Do 1946 Henryk Nowicki. W l. 1923–1926 uczył się w szkole dramatycznej w Krakowie. Po studiach związał się z teatrem – początkowo pracował krótko jako aktor, potem jako krytyk i dramaturg. W l. 1929–1932 przebywał we Francji, gdzie działał w środowiskach polonijnych jako instruktor różnych polskich zespołów artystycznych. W 1932 ukazała się jego pierwsza powieść "Gdzie jesteś, przyjacielu?". Po powrocie do kraju i krótkim okresie występów w teatrze "Ateneum" u Stefana Jaracza w l. 1932–1939 sprawował funkcję instruktora w Instytucie Teatrów Ludowych. Wykładał też na specjalnych kursach dla przyszłych instruktorów teatralnych, m.in. w 1935 i 1937 w Cieszynie oraz w 1939 w Bystrzycy na Zaolziu. Podczas okupacji działał w konspiracji. Po 1945 skupił się na działalności literackiej i publicystycznej, był związany z "Tygodnikiem Powszechnym". Od 1949 miał zakaz publikacji i wystawiania sztuk, który zniesiono mu wraz z polityczną odwilżą w 1955. Od 1956 działacz KIK. W l. 1956–1957 przewodniczący Ogólnopolskiego Klubu Postępowej Inteligencji Katolickiej, następnie prezes warszawskiego KIK. W l. 1956–1962 był wiceprezesem ZG Związku Literatów Polskich, od 1958 członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu FJN. Członek Rady Państwa. Pisał utwory o problematyce psychol.-moralnej i hist. – powieści, dramaty, opowiadania, eseje, dzienniki.

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim