Ernest Pischinger (ID: sejmprl.5457)

Uwagi

• sejmprl.5457 http://bs.sejm.gov.pl/ Pischinger Ernest (1905-1980); inżynier chemik; Rektor Wyższej Szkoły Inżynierskiej (1951-1967).; nauczyciel akademicki
  Twórca Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy, chemik-technolog specjalizujący się w technologii sody, przełożony Karola Wojtyły w czasie pracy w Zakładach Sodowych w Borku Fałęckim. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Krakowie, a od 1914 w Wiedniu i rozpoczął naukę w gimnazjum klasycznym. Po repatriowaniu do Polski naukę kontynuował w III Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Krakowie. W l. 1924–1928 studiował chemię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W l. 1928–1932 wykonywał, w Zakładzie Chemii Rolnej UJ, pracę doktorską pt."O rozpuszczalności związków fosforowych mąki konopnej i o związku kwasu fitynowego przez białka w niej zawarte" Otrzymał patent na metodę otrzymywania fityny. W kolejnych latach pracował w Zakładach Solvay w Grodźcu k. Będzina (1932–1934) jako szef laboratorium i w Zakładach Sodowych Solvay w Mątwach k. Inowrocławia (1934–1939), produkujących węglan sodu (sodę amoniakalną) metodą Solvaya. W czasie kampanii wrześniowej służył w dywizji gen. Franciszka Kleeberga. W końcu 1939 został aresztowany przez żandarmerię wojskową i osadzony w obozie przejściowym w Dąbiu pod Krakowem. W następnych latach pracował w Zakładach Sodowych Solvay w Krakowie będąc szefem laboratorium i szefem Oddziału Sody Kaustycznej. -- W l. 1945-1950 był dyrektorem Zakładów Sodowych w Mątwach i Kopalni Soli „Solna” w Inowrocławiu. Ze stanowiska tego zrezygnował w związku z powołaniem go w 1948 na stanowisko zastępcy profesora i kierownika Katedry Chemii Technologicznej na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UMK w Toruniu. W 1951 rozpoczął organizację Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy (WSI). Funkcję rektora WSI (później Wyższej Szkoły Inżynierskiej) pełnił przez 16 lat (1951-1967). W tej uczelni uzyskał nominację na docenta (1954), tytuł profesora nadzwyczajnego (1958) i profesora zwyczajnego (1966). W 1971 rektor UMK powołał go na kierownika zespołu naukowo-badawczego: Chemia i technologia oczyszczania wód ścieków. Od 1970 był członkiem rady Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa. We wrześniu 1975 przeszedł na emeryturę, lecz nadal udzielał się na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. -- W 1957 był członkiem komitetu organizacyjnego Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego, w l. 1957-1969 wiceprezesem Towarzystwa, a w l. 1959-1966 przewodniczącym Wydziału Nauk Technicznych BTN. Przez 10 lat przewodniczył Radzie Naukowej przy PWRN w Bydgoszczy. Pełnił także szereg innych funkcji w organizacjach i instytucjach naukowych. Był przez 20 lat członkiem Rady Naukowej Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach, członkiem redakcji w latach 1948-1975 Chemii Stosowanej, kwartalnika Komitetu Nauk Chemicznych PAN. Brał takie aktywny udział w pracach różnych komisji naukowo-doradczych powoływanych przez władze przemysłowe. Był członkiem, a w l. 1952-1953. prezesem toruńskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego oraz członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu i Deutsche Chemische Gesellschaft. Należał do inicjatorów budowy miasteczka uniwersyteckiego w Toruniu. Był też współzałożycielem dwóch muzeów w Toruniu (Etnograficznego i Sztuki Dalekiego Wschodu). Od 1947 był członkiem PPR, a następnie PZPR.

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim