Uwagi
Kto jest kim w Polsce, Interpress 1984
Zawód: profesor (prawnik); działacz polityczny Edukacja: studia: Wydział Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego 1950 Tytuły i stopnie: dr 1955, prof. nadzw. 1969, prof. zw. 1975. Biografia Pracownik naukowo-dydaktyczny Uniw. Wrocławskiego 1950-76, rektor 1968-71; prezes Sądu Woj. w Poznaniu 1959-60, we Wrocławiu 1960-67; minister sprawiedliwości 1971-76; I prezes Sądu Najwyższego 1976- ; prof. Akad. Spraw Wewn., Warszawa 1975-80; prof. Inst. Państwa i Prawa PAN, Warszawa 1980- ; przew. Trybunału Stanu 1982- Członkostwo: czł. ZPP; czł. PZPR, czł. Prezydium CKKP KC 1976-81 Odznaczenia: nagrody resortowe, Nagroda PAN (zespołowa); Krzyż Komandorski OOP, Order Sztandaru Pracy I i II kl., Złoty Krzyż Zasługi i inne odznaczenia. Dorobek: Publikacje: ponad 90 prac naukowych z zakresu procedury prawa cywilnego oraz polityki sądowniczej i legislacyjnej na łamach czasopism prawniczych; książki: Zasada dyspozycyjności w postępowaniu cywilnym 1957, Wszczęcie procesu cywilnego 1958, Sądowe dochodzeńie roszczeń 1966, Po stępowanie cywilne w zarysie (podręcznik) 1974 i inne. Adres: Sąd Najwyższy, ul. Ogrodowa 6, 00-958 Warszawa, tel. 20-39-75.
ipn.14922 http://katalog.bip.ipn.gov.pl/showDetails.do?idx=A&katalogId=1&subpageKatalogId=1&pageNo=1&nameId=8674&osobaId=14922& Berutowicz Włodzimierz ur. 03.10.1914, Przedmość
sejmprl.3823 http://bs.sejm.gov.pl/ Berutowicz Włodzimierz Józef (1914-2004); prawnik; Rektor Uniwersytetu Wrocławskiego (1969-1971), minister sprawiedliwości (1971-1976), I prezes Sądu Najwyższego (1976-1987). Członek PPS, a następnie PZPR. Na VI (1971), VII (1975) oraz VIII (1980) Zjeździe PZPR wybierany w skład Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej. Od 1934 pracował jako nauczyciel, podczas II wojny światowej na robotach przymusowych we Wrocławiu, po wojnie krótko służył w Milicji Obywatelskiej. Od 1950 pracował w prokuraturze, a następnie w sądownictwie. W l. 1959–1960 prezes Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu, w l. 1960–1967 prezes Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu. Jednocześnie od 1950 był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 1968 profesor nadzwyczajny, w 1975 mianowany profesorem zwyczajnym nauk prawnych. W l. 1968–1971 rektor Uniwersytetu Wrocławskiego. Od października 1971 do marca 1976 minister sprawiedliwości w rządach Piotra Jaroszewicza. Od 1976 do 1987 I prezes Sądu Najwyższego. Równocześnie od lipca 1982 do maja 1987 był z urzędu przewodniczącym Trybunału Stanu. W l. 1975–1980 prof. Akademii Spraw Wewnętrznych w Warszawie. W latach 1980–1985 profesor Instytutu Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk.
źródła:
- pogrzeb: http://www.cmentarzekomunalne.com.pl/mapa/
|
|