Stanisław Śliwiński (ID: psb.34504.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. DARASZ Wojciech Władysław (1808-1852) działacz polityczny, publicysta 6°
2. DARASZ Paweł (1811-1872) lekarz 6°
3. CIEŚLEWSKI Franciszek (1841-1920) śpiewak operowy 10°
4. KLĘBOWSKI Zenobiusz Stefan (1888-1962) profesor mechaniki 13°
5. SELIGA Stanisław Robert (1895-1991) filolog klasyczny, pedagog 13°
6. STĘPKOWSKI Adolf (1837-zm. po 1883) emigrant, szpieg rosyjski 14°
7. SKRZYPKOWSKI Kazimierz (1894-1963) tancerz 14°
8. BRÜHL Juliusz Wilhelm (1850-1911) profesor 15°
9. OWIDZKI Joachim (ok. 1754-1830) domownik i plenipotent Zamoyskich 15°
10. BRÜHL Robert (1842-1888) inżynier agronom 15°
11. PRAŻMOWSKI Władysław Zygmunt (1888-1938) twórca i dowódca kawalerii legionowej, pułkownik, prezydent Krakowa 15°
12. CERCHA Maksymilian (1818-1907) malarz, rysownik 15°
13. CHMIELIŃSKA Aniela (1869-1936) działaczka społeczna 15°
14. CHODŹKO Michał Borejko (1808-1879) wojskowy, poeta 15°
15. OŁTUSZEWSKI Władysław (1855-1922) lekarz, pionier polskiej foniatrii 15°
16. NAAKE-NAKĘSKI Wacław (1864-1945) dziennikarz, działacz narodowy 15°
17. MOSDORF Jan (1904-1943) publicysta, filozof, działacz Stronnictwa Narodowego, współzałożyciel Obozu Narodowo-Radykalnego 15°
18. KUROWSKI Franciszek Ksawery (1796-1857) pijar, pedagog, historyk 15°
19. ŚWIDZIŃSKI Edmund Leopold (1848-1919), generał rosyjskiej armii, naczelnik Komitetu Organizacyjnego Legionów Polskich, organizator życia polskiego w Kijowie 16°
20. RUŚKIEWICZ Franciszek (1819-1883) malarz 16°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  ŚLIWIŃSKI Stanisław (21 IV 1893 Warszawa - 30 X 1940 Warszawa), scenograf
  Ukończył gimn. w Warszawie, następnie uczył się tu w miejskiej Szkole Rysunkowej (przy ul. Wierzbowej), którą ukończył otrzymując I nagrodę. W 1910-12 praktykował u S. Jasieńskiego w malarni WTR. Od początku 1913 pracował w T. Polskim jako pomocnik W. Drabika i K. Frycza. W 1916 został kierownikiem pracowni scenograficznej T. Polskiego. 17 III 1916 odbyła się premiera sztuki „Ahaswer”, w dekoracjach, które sam projektował. Odtąd stale pracował jako dekorator w T. Polskim. W 1919 wstąpił do krak. Akademii Sztuk Pięknych; tu studiował pod kier. J. Mehoffera otrzymując wyróżnienie za rysunek i perspektywę. W 1920 zaciągnął się do wojska jako ochotnik. Zdemobilizowany, wykonywał prace scenograficzne dla Opery warsz. i T. Polskiego, gł. jednak wg projektów W. Drabika. W 1922-39 stale pracował w T. Polskim jako scenograf. Nadto projektował dekoracje dla T. Komedia (1923-24), T. Nowe Ateneum (1932-33) i T. Letniego (1935). W latach trzydziestych niejednokrotnie dzielił się pracą z W. Daszewskim, który w takich wypadkach projektował kostiumy. Jednocześnie z działalnością scenograficzną uprawiał malarstwo sztalugowe i wystawiał swoje obrazy (po raz pierwszy w 1924 w salonie Cz. Garlińskiego w Warszawie). W 1936 obchodził jubileusz dwudziestopięciolecia twórczości i z tej okazji wystawiał swe prace w warsz. Zachęcie. Jego projekty scenograficzne były również eksponowane za granicą, m.in. w 1926 na Międzynarodowej Wystawie Teatralnej w Nowym Jorku, a w 1937 na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu (tu otrzymał Grand Prix). Od września 1939 żył w nędzy utrzymując się wyłącznie ze sprzedaży swoich obrazów. Zmarł na gruźlicę. Od 1916 do 1939 wykonał projekty ponad dwustu dekoracji, w tym najwięcej dla T. Polskiego (sto trzydzieści sześć) i T. Małego (siedemdziesiąt jeden). Wychowany na wzorach dawnej dekoracji kulisowej, stosunkowo szybko wyzwalał się z tej tradycji, przeszedł do architektonicznej zabudowy sceny, biegle stosował ostry skrót (np. syntetycznie ujęty fragment budynku) dla uniknięcia rozwlekłej opisowości. Ok. 1930 zaliczany był do najbardziej nowoczesnych pol. scenografów. Późniejsze lata kazały nieco skorygować tę ocenę. S. okazał się mniejszą indywidualnością od A. Pronaszki i W. Daszewskiego. Nie stworzył własnego stylu, miał mniej inwencji i smaku. Był jednak scenografem wszechstronnie doświadczonym i łatwo naginał się do stylu reżysera, który wystawiał sztukę. Nieprzypadkowo też najciekawsze dekoracje stworzył we współpracy z wybitnymi reżyserami: L. Schillerem, A. Węgierką, E. Wiercińskim. Szczególnie owocna była współpraca z Schillerem. W sumie przyniosła ona trzynaście dekoracji, b. różnorodnych, od ascetycznej kompozycji podestów i kotar („Samuel Zborowski”, 1927) aż do niezmiernie urozmaiconej konstrukcji, zmontowanej na scenie obrotowej w „Śnie nocy letniej” (1934). Do najlepszych prac Ś. zaliczano również powstałe we współpracy z A. Węgierką dekoracje do „Gałązki rozmarynu” (1937) i „Nocy listopadowej” (1938).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.17808.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  STANISŁAW
  ŚLIWIŃSKI
  ARTYSTA MALARZ
  I DEKORATOR
  * 21.IV.1893 R. + 30.X.1940 R.
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 50 str. 628: psb.34504.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.6653

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim