Józef Śliwicki (ID: psb.34486.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KRYWULT Aleksander (1845-1903) właściciel salonu sztuki 2°
2. KRYWULT Jan (1873-1923) kierownik salonu sztuki 2°
3. ŚLIWICKI Daniel (1872-1921), dziennikarz, działacz polityczny 2°
4. TRAPSZO Tekla (18701944) aktorka 3°
5. GALLE Henryk (1872-1948) historyk literatury, krytyk, pedagog 3°
6. GALLE Leon (1898-1924) polonista 3°
7. TRAPSZO Anastazy (1831 lub 18321898) aktor, reżyser, dyrektor teatru 4°
8. GŁOWIŃSKI Franciszek (1894-1944) dziennikarz 4°
9. PIEŃKOWSKI Stefan Kazimierz (1885- po 1939) profesor neurologii i psychiatrii 4°
10. TRAPSZO Irena (18681953) aktorka 5°
11. JANKOWSKI Czesław Marian (1880-1940) adwokat, instruktor harcerski 5°
12. DEHNEL Władysław Antoni (1876-1931) działacz niepodległościowy 5°
13. TRAPSZO Marceli (18601921) aktor, reżyser, dyrektor teatru 5°
14. SONNEFELD Adolf Gustaw (1837-1914) skrzypek, dyrygent, kompozytor 5°
15. REMBEK Stanisław Edmund (1901-1985) pisarz 5°
16. PIEŃKOWSKA Hanna (1917-1976) historyczka sztuki, konserwator zabytków 5°
17. PATSCHKE Stanisław (1871-1917) inżynier, technolog, rektor 5°
18. KREMSKI Mieczysław Bolesław (1849-1899) aktor, dyrektor teatru 5°
19. PIEŃKOWSKI Adolf (1835-1867) nauczyciel, naczelnik wydziału policji 5°
20. PIEŃKOWSKI Karol Franciszek (1836-1877) literat, publicysta, tłumacz 5°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  ŚLIWICKI Józef (26 XII 1867 Warszawa - 7 X 1944 Jędrzejów), aktor, reżyser
  Był synem Leona Ś., tapicera WTR, i Michaliny z Trapszów, mężem => Felicji Pichor (od 31 VII 1923). Gry aktorskiej uczył się w szkole swego stryjecznego dziadka A. Trapszy. Debiutował 28 XII 1884 w amatorskim zespole Warsz. Tow. Dobroczynności. 5 IX 1885 wystąpił po raz pierwszy w t. krak. w roli Pomocnika Rejenta („Lis w kurniku” i odtąd pracował tam przez trzynaście sez. jako aktor (w lecie 1886 uczestniczył w występach zespołu krak. pod kier. W. Antoniewskiego), a w 1893-96 także jako reżyser. Na występy gościnne wyjeżdżał wówczas do Lwowa (2-25 VI 1898) i trzykrotnie do Warszawy, gdzie występował w WTR: 4-9 VIII 1896 (debiutował w roli Zbigniewa w „Mazepie"), 1 VII-9 VIII 1897, 12 VII-10 IX 1898. Od 13 IX 1898 zaangażowany do WTR, pracował w zespole dramatu aż do rozwiązania t. rządowych, jako aktor, a za dwoma nawrotami także jako reżyser: 14 X 1905-14 III 1907 oraz 14 VII 1908-14 I 1915. Zajmował się również pracą pedag.: od 1909 do 1915 był prof. Szkoły Aplikacyjnej, w 1910-14 prof. Klasy Dramatycznej przy Warsz. Tow. Muzycznym, w 1916-21 prof. Warsz. Szkoły Dramatycznej, a od 1921 prof. Państw. Szkoły Dramatycznej w Warszawie. W późniejszych latach pracował w zespole byłych t. rządowych, najpierw jako członek Zrzeszenia (w którym należał do Zarządu), potem jako aktor i reżyser T. Miejskich, a od 1924 T. Narodowego. Na występy gościnne wyjeżdżał w tym okresie do Lwowa (1902), Wilna (czerwiec 1908, lipiec 1927), Kijowa (grudzień 1913, styczeń 1914), Łodzi (styczeń 1916, wrzesień 1923), Poznania (maj 1924), Paryża (z zespołem A. i H. Małkowskich w 1925) i Torunia (luty 1928). 1 IX 1926 przeszedł na emeryturę, nadal jednak występował i reżyserował. Grał też w filmach. Trzykrotnie obchodził w Warszawie jubileusze: dwudziestopięcio-, trzydziestopięcio- i pięćdziesięciolecia pracy artyst.; za pierwszym razem wystąpił w tyt. roli Don Carlosa (10 XII 1910), za drugim jako Mortimer („Maria Stuart” F. Schillera, 17 VI 1922), Za trzecim jako Król („Mazepa”, 23 XI 1938). Ostatni jubileusz, święcony również jako pięćdziesięciolecie jego pracy społecznej, był zarazem jego pożegnaniem ze sceną. Średniego wzrostu, przystojny, miał wg M. Rulikowskiego „niezwykle piękny głos” ,o wyjątkowo szlachetnym brzmieniu” i władał nim „po mistrzowsku”. W Krakowie zaczął swoją karierę od skromnych zadań, szybko się jednak wybił w takich rolach jak: Filon („Balladyna"), Kościuszko („Kościuszko pod Racławicami"), Zbigniew („Mazepa"), Fantazy („Fantazy"), Szczęsny („Horsztyński"), Romeo („Romeo i Julia"). O jego roli Gottwalda („Hanusia") napisał S. Koźmian, że „kreacją tą wzniósł się na najwyższe szczyty sztuki”. Na występach gościnnych w WTR grał m.in. Hamleta (22 IX 1898). Występy te potwierdziły pochlebną opinię o jego wymowie i recytacji: „od śmierci Królikowskiego - stwierdzono wówczas - nikt w Warszawie nie umiał tak pięknie mówić jak Śliwicki”. Był aktorem inteligentnym, sumiennym i pracowitym. Ogółem odegrał w ciągu swojego życia sześćset czterdzieści cztery role, pomiędzy którymi - prócz wymienionych - najwyżej ceniono Mistrza Henryka („Dzwon zatopiony"), Hr. Fabrycego („Pietro Caruso"), Makbeta („Makbet"), Pastora („Gniazdo rodzinne"), Biskupa („Bolesław Śmiały"). Z powodzeniem występował w wielu rolach fredrowskich, m.in. jako Albin („Śluby panieńskie"), Lubomir („Pan Geldhab"), Edwin („Odludki i poeta"), Alfred i Wacław („Mąż i żona"), Birbancki („Dożywocie"), Dolski („Wielki człowiek do małych interesów"). Jego prace reżyserskie cechowała wg Rulikowskiego „wielka wrażliwość na piękno poezji”. Był jednym z najbardziej zasłużonych działaczy społecznych w dziejach pol. aktorstwa. W 1905 inicjator strajku aktorskiego, od 1906 prezes Kasy Pożyczkowo-Wkładowej Artystów WTR, od 1907 należał do zarządu Związku Artystów i Artystek WTR. W 1918 był współinicjatorem założenia ZASP, od 1919 pierwszym przewodniczącym tego związku (a także w okresach 1921-24, 1926-29, 1933-39). Wg W. Zawistowskiego stał się mężem opatrznościowym związku, „ratującym organizację aktorską w momentach najcięższych, przez siebie nie zawinionych”. Jako działacz w znacznym stopniu przyczynił się do podniesienia społecznej reputacji pol. aktora; za swoje zasługi został nagrodzony tytułami członka zasłużonego i honorowego, a od 1919 także honorowego prezesa ZASP. Podczas II wojny świat. uczestniczył w konspiracyjnych pracach związku ratując jego majątek i archiwum. Pierwszą jego żoną była Felicja z Nowakowskich l°v. Krywultowa.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.17806.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.41128.4
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  JÓZEF ŚLIWICKI
  ZASŁUŻONY ARTYSTA DRAMATYCZNY
  WSPÓŁTWÓRCA I PRZEWODNICZĄCY
  ZWIĄZKU ZAWODOWEGO ARTYSTÓW SCEN POLSKICH
  WIELKI PATRIOTA I DZIAŁACZ SPOŁECZNY
  URODZONY W WARSZAWIE DNIA 26 GRUDNIA 1867 R.
  ZMARŁ NA WYGNANIU W JĘDRZEJOWIE DNIA 7 PAŹDZIERNIKA 1944 R.
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 50 str. 580: psb.34485.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 50 str. 582: psb.34486.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.4196
  n.45411b Nekrologia Minakowskiego (45411)
  n.62655a Nekrologia Minakowskiego (62655)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim