Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. STOIŃSKA Stefania (1883-1978) aktorka, śpiewaczka 1°
2. KUNA Henryk (1881? -1945) rzeźbiarz 3°
3. KUNINA Ewa Stefania (1896-1963) aktorka 4°
4. HERTZ Józef (1841-1890) kupiec, powstaniec 5°
5. HERTZ Benedykt (1872-1952) bajkopisarz, satyryk 6°
6. HERTZ Leon (1846-1933) powstaniec 1863 7°
7. MUSZKAT Henryk (1898-1937) działacz komunistyczny 7°
8. TEMLER Karol (1823 1906), przemysłowiec, działacz gospodarczy i społeczny 8°
9. TEMBERSKI Stanisław (zm. 1679), profesor Uniw. Krak., historiograf 8°
10. TEMLER Aleksander (1825 1917), przemysłowiec 8°
11. RUDNICKI Janusz Kazimierz (1897-1942) działacz skautowski i niepodległościowy, harcmistrz 8°
12. RUDNICKI Jan Piotr (1867-1944) mistrz kamieniarski, działacz społeczny i gospodarczy 8°
13. MARCHLEWSKA Jadwiga (1908-1973) chemik-celulozowiec 9°
14. MICHAŁOWSKI Bohdan Marceli (1888-1969) dermatolog 9°
15. SZLENKIER Jan (1848-1910), przemysłowiec, filantrop 9°
16. SZLENKIER Karol Jan (1839-1900), przemysłowiec, filantrop 9°
17. PFEIFFER Stanisław Fryderyk (1819-1890) przemysłowiec 9°
18. SCHIELE Aleksander (1890-1976) taternik, alpinista, narciarz 10°
19. PFEIFFER Józef Mieczysław (1888-1969) przemysłowiec 10°
20. HERSE Bogusław Władysław (1872-1943) kupiec 10°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  STOIŃSKI Stefan Marian (29 VIII 1891 Szamotuły k. Poznania - 26 XII 1945 Bytom), dyrygent
  Był synem Stanisława S. i Michaliny z Witkowskich, mężem - Stefanii Stoińskiej. Naukę w gimn. rozpoczął w Rogoźnie, ukończył we Frankfurcie nad Odrą. Muzyki uczył się pocz. w Szamotułach u dyrygenta miejscowej orkiestry, kontynuował ją studiując w konserwatorium J. Sterna w Berlinie. Debiutował tam w styczniu 1920 jako dyrygent w filharmonii, na koncercie zorganizowanym przez Komitet Narodowy Polaków na Obczyźnie. Był uczestnikiem powstania wielkopolskiego. W sez. 1921/22 był dyrygentem orkiestry T. Narodowego w Poznaniu; prowadził przedstawienia operetkowe i dram., do których niekiedy sam komponował muzykę. W 1922 zamieszkał w Katowicach. W tym czasie przygotował prem. „Halki” w teatrze w Ostrawie (10 VI 1922). W sez. 1922/23-1924/25 był dyrygentem opery i operetki w T. Polskim w Katowicach, a w sez. 1925/26 w T. Miejskim w Sosnowcu. W 1925 założył w Katowicach Instytut Muz.; kierował nim i prowadził klasę dyrygentury do wybuchu II wojny światowej. Był też działaczem śląskiego ruchu śpiewaczego, prowadził chóry w Katowicach („Echo”, Tow. Oratoryjne „Ogniwo") i w Sosnowcu. Dyrygował koncertami symfonicznymi w Katowicach, Bielsku, Warszawie. Działał w Tow. Przyjaciół Nauk na Śląsku; w 1938 objął (wraz z J. Ligęzą) red. wydawnictwa „Pieśni ludowe z polskiego Śląska”. Pisywał rec. muz. i teatr. w dzienniku „Polonia”, oraz artykuły o muzyce w redagowanym przez siebie czasopiśmie „Śpiewak”. W okresie okupacji niem. przebywał pocz. w Szopienicach, nast. w Krakowie. Po zakończeniu wojny przyjechał do Bytomia, gdzie został dyr. konserwatorium i dyrygentem chóru „Halka”. Ponownie stanął na czele Związku Śląskich Kół Śpiewaczych.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.17760.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.19434.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.70043.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 43 str. 631: psb.32166.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 44 str. 5: psb.32175.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.3978

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim