Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 3 str. 112: psb.2405.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 22): Bukaty Antoni, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa i Admin., oddz. matemat., wpis 26 IX 1827
  Kolega szkolny Hieronima Kajsiewicza i Leonarda Niedź-wiedzkiego. W 1829 otrzymał trzecią nagrodę za pracę konkursową na Wydziale Prawa. W powstaniu listopadowym brał ochotniczo udział jako prosty żołnierz w 31 P. Piechoty Liniowej. Walczył do końca powstania, chociaż pod Grochowem stracił oko. Po upadku powstania na emigracji w Paryżu, gdzie ukończył Szkołę Dróg i Mostów i jako inżynier cywilny wyjechał do Kanady. Tam pracował przy budowie kolei żelaznej, lecz po jakimś czasie wrócił do Francji. W 1833 wydał pod pseudonimem Tomasza Pomiana Sprawę Polski wywołaną przez sąd miecza i polityki w 1830 r. W 1839 został członkiem Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu. Od 1840 pozostawał pod silnym wpływem Hoene-Wrońskiego, którego prace tłumaczył na język polski. Opublikował m. in. dowód na tzw. trzecie prawo algorytmii oraz dowód na podstawowe prawo metody teleologicznej tego filozofa. Autor publikacji mesja-nistycznych, wydanych m. in. anonimowo: Polska w apostazji, czyli tak zwanym russoslowiańszczyźnie, i w apoteozie, czyli w tak zwanym gallo-kosmopolityzmie, jako warunkach zało-żenia i rozwiązania problemu etnologicznego w praktyce i wiedzy (Paryż 1842), Determinacja i ewaluacja narodów (Paryż 1842), Trzy grzechy śmiertelne Polski (Paryż 1887) oraz rozpraw o Hoene-Wrońskim, m. in. Hoene-Wroński i jego udział w rozwinięciu ostatecznym wiedzy ludzkiej (Paryż 1844). Stosując metodę historiozoficzną Hoene-Wrońskiego, Bukaty dążył do wykrycia podstawowych warunków rozwoju i samoistnego bytu narodów. Początkowo wzbudził duże zainteresowanie, a nawet entuzjazm Mickiewicza i Trentowskiego swą mesja-nistyczną filozofią. Później jednak uległ zapomnieniu. W 1841 złożył memoriał Czartoryskiemu, a potem Napoleonowi III w sprawie wykorzystania lokomocji parowej do działań wojennych. W 1849 został dyrektorem tzw. Instytucji Przygotowawczej Polskiej, późniejszej Wyższej Szkoły Polskiej na Montparnasse w Paryżu. Na początku 1851 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie przez 10 lat pracował w Engineering Department. W 1852 pracował w Kanadzie przy budowie kolei żelaznej St Lawrence and Atlantic Railroad, gdzie – jak pisał – „inżynierem en chef” jest Polak Gzowski, który jednak po polsku już nie umie. W ostatnich latach życia po powrocie do Francji utrzymywał się z udzielania prywatnych lekcji matematyki. Zmarł w przytułku dla biednych.
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim