Wacław Leon Nowakowski (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

NOWAKOWSKI Wacław (4IV 1888 Warszawa - 17 III 1962 Kraków), aktor, reżyser, dyr. teatru
Był synem Michała N. i Konstancji z Sikorskich, mężem najpierw => Oktawii Trembińskiej, potem aktorki Jadwigi N. ze Skulskich. Uczył się w gimn. filol. w Warszawie, później w szkole górniczej w Dąbrowie Górniczej; po jej zamknięciu w 1905 powrócił do Warszawy i w 1906 rozpoczął naukę w Klasie Dramatycznej przy Warsz. Tow. Muzycznym. W sez. 1908/09 i 1909/10 występował w t. łódz. pod dyr. A. Zelwerowicza; debiutował tu 17 IX 1908 w roli Rycerza Czarnego („Wesele"), a wkrótce na scenie łódz. z powodzeniem zagrał Irydiona („Irydion") i Księdza Piotra („Dziady"). W czerwcu 1909 występował w T. Polskim w Wilnie w roli Polelum („Lilla Weneda"), a od 1910 zaangażował się do t. wileńskiego. Z kolei występował w zespole T. Polskiego pod dyr. A. Szyfmana: w 1912 w Rosji, a od stycznia 1913 w Warszawie. Od sez. 1913/14 do 1917 należał do zespołu T. im. Słowackiego w Krakowie (wg A. Grzymały-Siedleckiego najlepszą rolą N. w tym okresie był Protogenes - „Kajus Cezar Kaligula"). W 1917 działał (także jako reżyser) w pol. t. żołnierskim na froncie włoskim. W sez. 1917/18 pracował jako aktor i reżyser w t. w Łodzi, w sez. 1918/19 występował w T. Polskim w Warszawie, w sez. 1919/20 w T. Polskim w Poznaniu, w sez. 1920/21 w T. Miejskim w Łodzi, w sez. 1921/22 w T. Polskim w Wilnie. W sez. 1922/23 był aktorem i reżyserem działu komedii w T. Polskim w Katowicach, a w sez. 1923/24 pełnił funkcję dyr. tego teatru. Kierował tą ważną wówczas placówką opierając jej repertuar przede wszystkim na pol. komedii i dramacie. W sez. 1924/25 i 1925/26 występował w T. im. Bogusławskiego w Warszawie; od maja do lipca 1925 był kierownikiem artyst. tego t. (stał na czele Zrzeszenia). W T. im. Bogusławskiego zagrał wiele interesujących ról, m.in. Króla Leontesa („Opowieść zimowa"), Bożyszcze („Róża"), Hektora i Laokoona („Achilleis"), Wilhelma Tona („Kniaź Patiomkin"), Prezydenta von Waltera („Intryga i miłość"). W sez. 1926/27 występował w T. Polskim w Warszawie; następnie przez dwa sez. (1927/ 28 i 1928/29) był kierownikiem artyst. i reżyserem T. Polskiego w Katowicach. Od jesieni 1929 związał się na stałe z T. Miejskim im. Słowackiego w Krakowie. Występował tam i reżyserował aż do 1961, z przerwą tylko w okresie okupacji niem. podczas II wojny świat., gdy pracował jako urzędnik w Kasie Miejskiej. W okresie po II wojnie świat. występował również na scenie krak. Starego Teatru. W sez. 1946/47 jako zastępca dyr. T. im. Słowackiego, kierował t. w czasie choroby J. Osterwy i tuż po jego śmierci. Po wojnie zajmował się także pracą pedag.; do 1961 wykładał w PWST w Krakowie. Był członkiem zasłużonym ZASP. Był wybitnym wykonawcą ról bohaterskich, poetyckich, tragicznych z wielkiego repertuaru pol. i obcego. Posiadał doskonałe warunki zewnętrzne (szczególnie uwagę zwracały pełne wyrazu oczy), pięknie brzmiący, głęboki, barytonowy głos, w grze umiejętność „harmonijnego łączenia koturnu z prostotą” (J. Kydryński). Stworzył wiele kreacji wstrząsających prawdą w ukazywaniu przeżyć i konfliktów. W dramatach S. Wyspiańskiego grał m.in. Bolesława Śmiałego („Bolesław Śmiały"), Mickiewicza („Legion"), Chłopickiego („Warszawianka"), Księdza („Klątwa"), Konrada i Geniusza („Wyzwolenie"), Samuela („Sędziowie"), Wernyhorę („Wesele"); w dramatach J. Słowackiego: Zbigniewa i Wojewodę („Mazepa"), Mindowego („Mindowe"), Kanclerza („Samuel Zborowski"), Derwida („Lilla Weneda"), Kirkora i Pustelnika („Balladyna"), Kordiana („Kordian"), Hetmana („Horsztyński"), Douglasa („Maria Stuart"); mickiewiczowskiego Gustawa-Konrada („Dziady"); w dramatach F. Schillera m.in. Prezydenta („Intryga i miłość"), Karola Moora („Zbójcy"), Markiza Pozę („Don Carlos"), Gesslera (Wilhelm Tell"). Ponadto do najlepszych jego ról należały: Agamemnon („Ifigenia w Aulidzie” Eurypidesa), Tezeusz („Fedra"), Rodrygo („Cyd"), Mulej („Książę Niezłomny"); a w komediach role z repertuaru fredrowskiego: Cześnik („Zemsta"), Major („Damy i huzary"), Orgon („Dożywocie"). Był też inteligentnym, starannym i pomysłowym reżyserem. W T. im. Słowackiego po II wojnie świat. reżyserował m.in. „Dożywocie”, „Grube ryby”, „Głupiego Jakuba”, „Dom otwarty”, „Zemstę” (1955 z J. Leszczyńskim). Na scenie krak. obchodził dwa jubileusze: 5 I 1939 trzydziestolecie pracy artyst. w roli Wojewody („Zaczarowane koło") i 4 V 1949 czterdziestolecie w roli Wojewody („Mazepa").

Wacław Leon Nowakowski (ID: psb.20190.1)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi

Thank you for using
my website Sejm-Wielki.pl

	żona (ślub: w roku 1912, Winnica (obecn. Ukraina), ): Zaloguj się, człowiek teatru 1892-1948 , (Rodzice : Zaloguj się ?1850- & Zaloguj się, artykuł w Nekrologii ca 1864-1919)
	żona (ślub: w roku 1934): Zaloguj się, człowiek teatru 1899-1971 , (Rodzice : Zaloguj się ?1860- & Zaloguj się ?1870-)