Lucjan Kwieciński (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

KWIECIŃSKI Lucjan (5 lub 25 I 1848 Warszawa - 31 VII 1894 Iwonicz), aktor, reżyser, dyr. teatru
Datę ur. 25 I 1848 podaje tylko J. Kotarbiński. Był synem chirurga Karola K. i Salomei z Czyżewskich, bratem => Marii K., mężem => Antoniny K. Kształcił się w warsz. Szkole Dramatycznej pod kier. J. Chęcińskiego. Debiutował 26 III 1866 w Płocku prawdopodobnie grając rolę Czesława („Szlachectwo duszy"). Po kilku występach wrócił z Płocka do Warszawy; 12 VII 1866 brał udział w popisie Szkoły Dramatycznej. 2 IX tegoż roku debiutował w WTR w roli Edwina („Odludki i poeta"); został zaangażowany i występował przez rok. Od 4 XII 1867 do 4 XI 1868 występował we Lwowie. Od 13 I 1869 (etat uzyskał dopiero 13 V) do 13 X 1871 grał znowu w WTR. W sez. 1871/72 występował w t. poznańskim. W 1872-79 należał znowu do zespołu t. we Lwowie (z krótką przerwą w jesieni 1874; prawdopodobnie grał wtedy w Lublinie). 2 II 1875 ożenił się z aktorką Antoniną Podwińską. W lecie 1878 występował w warsz. t. ogr. Eldorado, od stycznia do kwietnia 1880 grał w Poznaniu, a w lecie 1880 z zespołem pozn. w warsz. t. ogr. Eldorado. We wrześniu 1880 trzykrotnie występował gościnnie w warsz. T. Letnim (w rolach: Gustawa - „Śluby panieńskie”, Pana - „Świeczka zgasła”, Bonawentury - „Mąż od biedy"). Następnie grał w Łodzi. Od końca 1880 do 1892 należał do zespołu t. we Lwowie (15-22 XII 1891 występował gościnnie w Krakowie). Od 18 IV 1892 do końca 1893 był dyr. t. w Stanisławowie. Z zespołem tego t. występował w 1892 w Przemyślu, Tarnopolu, Krynicy, a w 1893 w Kołomyi, Stryju, Krynicy, Nowym Sączu, Przemyślu, Jarosławiu. Po odejściu z dyrekcji t. stanisławowskiego, zaangażowany został ponownie do t. we Lwowie. Wkrótce potem popełnił samobójstwo. Był niskiego wzrostu, szczupły, zgrabny; głos miał o niewielkiej skali. Początkowo nie mógł zdobyć wybitniejszej pozycji w t. (M. Chomiński określał go jako „drugorzędnego amancika"). Dopiero we Lwowie zyskał ogromne powodzenie, najpierw w rolach lirycznych, jak np. Filon („Balladyna"), Nick („Maria Stuart” J. Słowackiego), potem jako tzw. lekki amant, np. Figaro („Wesele Figara"), Wicek („Wicek i Wacek"), Karol („Lolo"), a przede wszystkim jako Gustaw („Śluby panieńskie"). Wg S. Pepłowskiego „świetna deklamacja, delikatna dykcja, zapał naturalny w połączeniu z ujmującą powierzchownością i ułożeniem pełnym dystynkcji, złożyły się świetnie w jego osobie na całość reprezentującą kochanka salonowego”. Poza Gustawem ze „Ślubów panieńskich”, który przeszedł do historii t. pol., „dziesiątki innych bons vivants, łobuziaków, wiercipiętów, a nawet i serio amantów czy rezonerów opracowywał równie metodycznie, realizował zaś z elektryczną werwą” (S. Pepłowski). A. Grzymała-Siedlecki napisał, że był to „najznakomitszy pono, jakiego kiedykolwiek mieliśmy, lekki amant”. Był doskonałym odtwórcą ról fredrowskich, takich jak: Książę i Lubomir („Pan Geldhab"), Zdzisław („Pan Benet"), Wiktor („Pan Jowialski"), Narcyz („Wychowanka"), Alfred („Mąż i żona"). Ponadto grał z powodzeniem role ludowe, np. Wojtka („Emigracja chłopska") i charakterystyczne, m.in. Muszkata („Przed ślubem"), Szymelskiego („Mąż od biedy"); śpiewał partie tenorowe w operetkach. Był również reżyserem. Napisał kilka utworów scen., m.in. „Lorenzo i Jessyka”, „Adwokat bez klientów” (z A. Abrahamowiczem).

Lucjan Kwieciński (ID: psb.14604.1)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi

Thank you for using
my website Sejm-Wielki.pl