Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KAMIŃSKI Jan Nepomucen (1777-1855) aktor, dramaturg, poeta 1°
2. KAMIŃSKA Apolonia (1792-1846) aktorka 1°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  KAMIŃSKI Mieczysław (1 IX 1835 Lwów - 24 X 1896 Lwów), śpiewak, reżyser
  Inne spotykane w oprac. daty ur. i zgonu są błędne. Był najmłodszym synem => Jana Nepomucena K. i => Apolonii K. z Sokołowskich. Skończył gimn. we Lwowie, potem trzy lata studiował prawo na tamtejszym Uniwersytecie. W 1848-49 brał udział w przedstawieniach amatorskich we Lwowie. Debiutował 19 XI 1849 w t. lwow. w „Zamku na Czorsztynie"; w tym samym roku wystąpił jeszcze w sztuce „Studenci” i w roli Zygmunta („Ostre wychowanie"). Równocześnie uczył się śpiewu u J.N. Nowakowskiego. W 1851 w dalszym ciągu występował sporadycznie na scenie lwow.; grał m.in. Wacława („Bracia Strawińscy"), Bardosa („Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale"), Teodora („Stella"), Janka („Powitanie"). Następnie wyjechał na studia wokalne do Włoch i Paryża. W 1856 śpiewał na koncercie w Stanisławowie i w tymże roku wyjechał znowu, tym razem do Wiednia. Za granicą uczył się śpiewu u znakomitych mistrzów, m.in. L. Salviego i M. Garcii. W Wiedniu zaangażował się do Theater in der Josephstadt i tu z dużym powodzeniem debiutował w partii Tannhausera („Tannhauser"). W następnych latach śpiewał w Berlinie, Dessau, Grazu i znowu w Berlinie. W 1859 debiutował w WTR (na scenie T. Wielkiego): 9 VI śpiewał partię Raula („Hugonoci"), a 14 VI partię tyt. w „Aleksandrze Stradelli”. Zyskał duże uznanie krytyki i publiczności i wkrótce został zaangażowany do zespołu opery WTR. Na scenie warsz. występował do 1862 w czołowych partiach tenorowych (obok J. Dobrskiego), m.in. jako Elwin („Lunatyczka"), Książe Mantui („Rigoletto"), Velasquez („Lazarilla"), Fernando („Faworyta"), Artur Talbot („Purytanie"). Specjalnie dla niego napisał S. Moniuszko partię Kazimierza w „Hrabinie” (K. śpiewał ją na premierze opery 7 II 1860 w Warszawie). Wiosną 1862 wyjechał do Niemiec i przez ok. sześć lat śpiewał w operze niem. we Frankfurcie nad Menem, występując także okresowo na scenach operowych Berlina, Stuttgartu, Lipska, Bremy, Moguncji, Hamburga (m.in. w 1865), Wiednia, Grazu (od ok. 1867 wielokrotnie), Zurychu, Paryża, Triestu, Turynu, Bolonii i Pragi (m.in. w 1873 i później wielokrotnie). W 1872 śpiewał gościnnie w Łodzi, od kwietnia do czerwca 1873 we Lwowie, m.in. w swych popisowych partiach Raula („Hugonoci") i Eleazara („Żydówka"), a następnie znowu wyjechał do Niemiec. W Berlinie był współdyr. opery ludowej Luisenstadt; z jej zespołem występował m.in. w 1885 w Łodzi. Od 4 VII do 22 VIII 1885 śpiewał gościnnie w operze warsz., m.in. partię tyt. w „Tannhauserze”, partie Severusa („Norma"), Edgara („Łucja z Lammermooru"), ale już bez większego powodzenia. W sez. 1885/86 w dalszym ciągu kierował t. Luisenstadt. Od 1 VII do 2 IX 1886 znowu występował gościnnie w Warszawie, m.in. w partiach tyt. w „Robercie Diable” i „Janie z Lejdy”. Skończywszy karierę eur. osiadł we Lwowie i występował tu od grudnia 1887; od 1889 do 1895 był też reżyserem opery lwowskiej. Ostatnie lata życia spędził w niedostatku. Był w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XIX w. znanym i cenionym śpiewakiem w Europie, a szczególnie na scenach niemieckich. Dysponował silnym, czystym, o szerokiej skali, tenorem bohaterskim. Muzykalny, pracowity, miał świetną pamięć, toteż dorobił się w swym repertuarze ponad stu partii operowych, z których najlepsze (prócz wymienionych): Manrico („Trubadur"), Arnold („Wilhelm Tell"). Dobry wykonawca partii w operach R. Wagnera. Śpiewał w kilku językach, po pol., niem., włos., franc. i czesku; wyróżniał się zawsze dobrą dykcją a także staranną i inteligentną grą, wg opinii współczesnych „utrzymaną w wielkim stylu tragicznym”. Był autorem wspomnień „Z moich wędrówek po świecie. Ze wspomnień starego tenora”, drukowanych w „Wędrowcu” w 1887 i 1888. Napisał komedię „Wybieg miłości”.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.77576.1
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 9.364.149 - t. IX s. 206: Kamińscy i Kamieńscy h. Topór
  Polski Słownik Biograficzny t. 11 str. 563: psb.10782.3
  Polski Słownik Biograficzny t. 11 str. 577: psb.10794.1
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim