Stanisław «Wolicki» Rusinek (ID: iirp.1871)

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  WOLICKI Stanisław, właśc. S. Rusinek (8 VIII 1892 Kraków - 8 XI 1963 Sopot), aktor, reżyser, dyr. teatru
  Był synem kolejarza Stanisława i Eleonory Rusinków, bratem działacza ruchu robotniczego i dziennikarza Kazimierza Rusinka. Uczył się w Krakowie w gimn., następnie w Wolnej Wszechnicy i w szkole dram. M. Przybyłowicza. Od 1909 występował w T. Ludowym w Krakowie; debiutował w roli Pastuszka („Zmory galicyjskie"). W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Do końca I wojny świat. nie występował. W 1918-19 grał w T. Polskim w Kijowie, w 1919-20 nadal tam działał; reżyserował i brał udział w pol. przedstawieniach. Od młodzieńczych lat był aktywnym lewicowym działaczem społeczno-politycznym; członkiem kolejno: PPSD, PPS, a od 1948 PZPR. W Kijowie współpracował z „Głosem Komunisty”, umieszczał tam swoje recenzje, felietony i rewolucyjne wiersze. Po powrocie do kraju był więziony; potem rozwijał równocześnie działalność polityczną i artystyczną. W 1922-27 był posłem na Sejm z ramienia PPS. Działał w postępowych organizacjach społecznych i robotniczych, pracował jako publicysta (redagował tygodnik „Na straży demokracji” w Cieszynie, zamieszczał felietony w „Robotniku"). W dwudziestoleciu międzywojennym pracował przeważnie w t. prowincjonalnych, m.in. w sez. 1925/26 występował w T. Miejskim w Sosnowcu, później w Chełmie Lubelskim. Wraz z A. Polewką zorganizował i następnie od 1929 prowadził przez dwa lata t. robotniczy TUR w Sosnowcu; był tu także aktorem i reżyserem (wystawił m.in. „Sędziów” i poemat dram. A. Polewki „Sacco i Vanzetti"). Następnie przebywał w Cieszynie, a potem w Gdyni, gdzie zorganizował i prowadził do II wojny świat. t. objazdowy finansowany przez związki zawodowe i TUR (tu wystawił m.in. „Swastyka podpala świat"). We wrześniu 1939 jako oficer rezerwy walczył w obronie Gdyni w Batalionie Czerwonych Kosynierów i dostał się do niewoli. Całą okupację spędził w niem. oflagach, gdzie był jednym z organizatorów, aktorów i reżyserów jenieckich teatrów. W 1939-40 działał w t. obozowym w Prenzlau, w 1941 w T. Symbolów w Arnswald, od 1942 w Gross-Born; reżyserował w tych t. m.in. fragm. „Kordiana”, „Dziadów”, „Sędziów”, „Romantycznych”, „Zaczarowanego koła"; grał Kordiana („Kordian"), Samuela („Sędziowie"). Po wyzwoleniu wstąpił do I Armii Wojska Polskiego, a po zakończeniu działań wojennych rozpoczął pracę w Departamencie Teatrów w Ministerstwie Kultury i Sztuki jako inspektor teatrów. W sez. 1945/46 i 1946/47 był dyr. nowo otworzonego T. Miejskiego w Olsztynie, przemianowanego z jego inicjatywy na T. im. Jaracza. W 1947-50 występował w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach, w 1950-53 w T. Ziemi Opolskiej w Opolu. Następnie był więziony na podstawie niesłusznego oskarżenia. Od 1954 do 1962 występował w Bałtyckim T. Dramatycznym w Koszalinie. 12 IX 1959 obchodził tam jubileusz czterdziestolecia pracy scen. grając tyt. rolę w reżyserowanym przez siebie dramacie „Pietro Caruso”. 1 XII 1962 przeszedł na emeryturę. Był cenionym aktorem charakterystycznym; do najlepszych jego ról zaliczano takie jak: Stańczyk („Wesele"), Pastor („Ojciec"), Petkow („Żołnierz i bohater"), Geront („Szelmostwa Skapena"), Geldhab („Pan Geldhab"), Twardosz („Dożywocie"), Belzebub („Igraszki z diabłem"), Grabarz I („Hamlet"), Czebutykin („Trzy siostry") - ostatnia rola.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.13140.1
  iirp.1871 http://bs.sejm.gov.pl/ Poseł I kadencji 1922-27.

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim