Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

Ż Helena «Modrzejewska» Müzel (ID: 2.1015.264)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Małżonek potomka uczestnika Sejmu Wielkiego
Ranking WGM: 20.107 (top 2%), Liczba łóżek od MJM: 17 [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater PSB, artykuł w Nekrologii, bohater Wiki, człowiek teatru, znani aktorzy

ilustracja

Rodzice

ilustracja
  • Michał Opid
  • Urodzony około 1806 - Kamienica, Galicja
  • zmarł
 
Przodkowie: drzewo "16"drzewo "32"drzewo "64"

pradziadkowie ?    ?    ?    ?
&    &    &    &
?    ?    ?    ?
|    |    |    |
8 | 9    10 | 11    12 | 13    14 | 15
|    |    |    |
dziadkowie Zaloguj się
?1770-
   Zaloguj się
?1780-
   Zaloguj się
?1770-
   Zaloguj się
?1780-
|    |    |    |
4    5    6    7



 


|    |
rodzice Michał Opid
ca 1806-
   Józefa Müzel
ca 1803-1887
|    |
2    3



|
Helena «Modrzejewska» Müzel, bohater PSB, 1840-1909

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • Mąż (ślub: dnia 12 IX 1868, Kraków, kościół św. Anny, ): Karol Chłapowski z Chłapowa h. Dryja, bohater PSB 1841-1914 , (Rodzice : Stanisław Teodor Marcin Chłapowski z Chłapowa h. Dryja, artykuł w Nekrologii 1796-1863 & Henryka Dzierżykraj-Morawska z Chomęcic h. Drogosław (Nałęcz), artykuł w Nekrologii 1815-1863)
  • ilustracja
  • Związek z: Zaloguj się, artykuł w Nekrologii 1826-1901 , (Rodzice : Zaloguj się ca 1794- & Zaloguj się ca 1808-) , dzieci
    1. M Zaloguj się bohater Czy wiesz kto to jest (1938) , bohater PSB i Wiki 1861-1940
       & Zaloguj się ?1870-
       & Zaloguj się ?1870- dzieci
    2. Ż Zaloguj się 1862-1865
  • Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    1. **Helena «Modrzejewska» Müzel**
    2. Ż Zaloguj się człowiek teatru 1842-1911
      □  & Zaloguj się artykuł w Nekrologii , człowiek teatru ca 1838-1892

    Inne małżeństwa i dzieci ojca: Michał Opid, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    Inne małżeństwa i dzieci matki: Józefa Müzel, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

    1. M Michał Opid ca 1806-
      □  & Zaloguj się ca 1802-
      ■  & Józefa Müzel ca 1803-1887 dzieci | Ż Helena «Modrzejewska» Müzel 1840-1909| Ż Zaloguj się 1842-1911 |
    2. Ż Józefa Müzel ca 1803-1887
      ■  & Zaloguj się ca 1772-1835 dzieci | M Zaloguj się 1827-1875/| M Zaloguj się 1830-1899| M Zaloguj się 1833-1875 |
      ■  & Michał Opid ca 1806- dzieci | Ż Helena «Modrzejewska» Müzel 1840-1909| Ż Zaloguj się 1842-1911 |

    Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. CHŁAPOWSKI Karol Bodzenta (1840-1914) publicysta
    2. MODRZEJEWSKI Rudolf (1861-1940) inżynier, budowniczy mostów w USA
    3. BENDA Feliks (1832-1875) aktor, reżyser
    4. CHŁAPOWSKI Franciszek (1845-1923) profesor medycyny
    5. CHŁAPOWSKI Józef (1852-1915) działacz społeczny
    6. DOBIŃSKI Włodzimierz (1838-1914) lekarz
    7. MAJERANOWSKI Konstanty (ok. 1787-1851) dziennikarz, powieściopisarz, tłumacz
    8. MAJERANOWSKI Władysław Konstanty (ok. 1817- po 1874) malarz
    9. RAPACKI Wincenty (1865-1943) aktor, śpiewak, literat
    10. MORAWSKA Maria (1830-1889) założycielka urszulanek w Polsce
    11. CHŁAPOWSKI Kazimierz (1832-1916) działacz społeczny
    12. ROGALIŃSKI Stanisław (ok. 1730-1785) konfederat barski, kasztelan lędzki, rogoziński, międzyrzecki
    13. ŁUBIEŃSKI Feliks Franciszek (1758-1848) minister sprawiedliwości Księstwa Warszawskiego
    14. ŁADNOWSKA Henryka Gabriela (1857-1920) aktorka
    15. ŁUBIEŃSKA Tekla Teresa (1767-1810) dramatopisarka, poetka
    16. CHŁAPOWSKI Dezydery Adam (1788-1879) generał
    17. CZARNECKI Stanisław (1830-1905) ziemianin, polityk
    18. CZARNECKI Zygmunt hr. (1823-1908) ziemianin
    19. JACKOWSKI Tadeusz Kryspin (1859-1924) działacz rolniczy
    20. MORAWSKI Franciszek de Paula (1783-1861) poeta, generał WP, minister wojny

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

      MODRZEJEWSKA Helena, także Modjeska, właśc. Jadwiga Helena Misel, zamężna Chłapowska (12 X 1840 Kraków - 8 IV 1909 Newport, na wyspie Bay Island, Kalifornia), aktorka
      Była córką Józefy z Miselów Bendowej, siostrą => Józefy Tomaszewicz, przyrodnią siostrą => Feliksa, => Józefa i => Szymona Bendów. Jej matka była wdową po zamożnym kupcu, ojca trudno zidentyfikować. Wedle szeroko rozpowszechnionej pogłoski był nim książę Eustachy Sanguszko. Sama M. nazywała ojcem Michała Opida, urzędnika, przyjaciela swej matki. Do 1850 uczyła się na pensji, potem u sióstr prezentek, jeszcze później pomagała prowadzić matce kawiarnię. Już jako młoda dziewczyna marzyła o t., jednak J. Hubertowa, która ją przeegzaminowała, nie wróżyła jej powodzenia. Na talencie M. poznał się dopiero - Gustaw Zimajer, który postanowił uczynić z niej sławną aktorkę niem. i w 1860 opłacił jej lekcje gry aktorskiej u niem. aktora Axtmanna. W drugiej poł. tego roku Zimajer zabrał ją do Bochni, gdzie urodziła mu syna. Latem 1861, zapewne w lipcu, wystąpiła tu w roli Hortensji („Biała kamelia"), w zespole amatorskim zorganizowanym przez K. Łobojkę przy pomocy Zimajera. Zespół ten przekształcił się wkrótce w t. zawodowy, z którym M. występowała przez rok, kolejno w Nowym Sączu, Rzeszowie, Przemyślu, Samborze, Stanisławowie, Brzeżanach i Brodach. W tym okresie narodził się pseudonim M., wymyślony przez Łobojkę, który ze względu na obyczajność przedstawiał Zimajera z kochanką jako „małżonków Modrzejewskich” (w 1862 mieli już dwoje dzieci). Od września 1862 do stycznia 1863 M. była aktorką t. lwow., w lutym 1863 występowała w Stanisławowie u A. Miłaszewskiego, a od kwietnia tego roku w t. pol. w Czerniowcach, najpierw w zespole L. Ortyńskiego, a potem Zimajera. W kwietniu 1865 Zimajer zabrał ją do Wiednia, gdzie zabiegał dla niej o engagement w różnych teatrach. M. nie znała jednak wystarczająco języka niem. i po kilku tygodniach musieli oboje v rócić do Czerniowiec. Latem tego roku M. uciekła z pomocą brata od Zimajera i zaangażowała się do t. krak.; 7 X 1865 wystąpiła tu po raz pierwszy w roli Sary („Salomon"). Odtąd pracowała w Krakowie przez cztery sez. (do 18 III 1869), odnosząc coraz większe sukcesy artyst. i towarzyskie. Jako aktorka wiele korzystała z rad reżyserów, J.T.S. Jasińskiego i S. Koźmiana, a towarzystwo miejscowej inteligencji wydatnie poszerzyło jej horyzonty. W 1867 była na występach gościnnych we Lwowie, Jarosławiu i Tarnowie. Nadto co roku występowała z zespołem krak. w Poznaniu i Krynicy. W Poznaniu poznała Karola Chłapowskiego, którego poślubiła w Krakowie 12 IX 1868. Jako Chłapowska weszła w kręgi najbardziej ekskluzywnego towarzystwa, mimo że pozostała aktorką zachowując na afiszu swój dotychczasowy pseudonim.
      Tegoż roku dyrekcja WTR zezwoliła jej na występy gościnne w Warszawie; 4 X 1868 wystąpiła tu po raz pierwszy w tyt. roli w „Adriannie Lecouvreur”. Olbrzymi sukces warsz. przyniósł jej zaproszenie do WTR, gdzie pracowała przez siedem sez., od września 1869 do czerwca 1876. W tym okresie dzięki swojej pozycji, popartej przyjaźnią z M. Kalergis, żoną prezesa WTR S. Muchanowa, wywierała znaczny wpływ na rozwój teatru. Jej zabiegi sprawiły m.in., że na scenach WTR zaczęto wystawiać utwory J. Słowackiego, a także dramaty W. Szekspira w przekładach z oryginału. Na występy gościnne wyjeżdżała do Krakowa (1870, 1871, 1872) i Lwowa (1870, 1871, 1872, 1874, 1876). Była już wtedy powszechnie uważana za najwybitniejszą pol. aktorkę. Mimo to w 1876 wyjechała do Ameryki w towarzystwie męża i przyjaciół, pomiędzy którymi znajdował się jej wytrwały wielbiciel H. Sienkiewicz. Początkowo nie ujawniała swych zamiarów, w WTR wzięła jedynie urlop „dla poratowania zdrowia”. W rzeczywistości była to emigracja, której przyczyny często tłumaczono zawiścią i intrygami w środowisku warszawskim. Sama M. aprobowała te komentarze, choć wiadomo, że w chwili wyjazdu myślała przede wszystkim o sławie międzynarodowej: chciała zostać wybitną aktorką amer., a potem przenieść się do Londynu.
      Pożegnalny występ dała w Warszawie 21 VI 1876, następnego dnia ruszyła w podróż, w poł. października stanęła w Anaheim w Kalifornii, gdzie z mężem i resztą towarzystwa usiłowała prowadzić farmę (bez powodzenia). W styczniu 1877 przeniosła się do San Francisco. Po intensywnej nauce języka ang., który udając się w podróż znała jeszcze b. słabo, wystąpiła po raz pierwszy 20 VIII 1877 w California Theatre w roli Adrianny Lecouvreur. Bezapelacyjny sukces tego debiutu przesądził o jej dalszej karierze. W jesieni zaczęła swoje pierwsze tournee amerykańskie. W grudniu występowała w Nowym Jorku, następnie, z niezmiennym powodzeniem, w Filadelfii, Bostonie, Waszyngtonie i wielu innych miastach Stanów Zjednoczonych, przyjmując w t. amer. uproszczoną wersję pseudonimu (Modjeska). Po trzyletniej praktyce amer. postanowiła spróbować sił w Londynie, gdzie występowała od maja do lipca 1880, od października 1880 do lipca 1881, od kwietnia do lipca 1882 i od marca do kwietnia 1885. Trzykrotnie, w 1880, 1881 i 1885, odbywała tournee po Wielkiej Brytanii. Mimo doskonałego przyjęcia nie osiedliła się tu jednak na stałe i wróciła do Ameryki, gdzie występowała z własnym zespołem, podróżując własnym wagonem, w ramach wielkich tournees, zyskownych, ale także b. forsownych (jedna z tych wypraw obejmowała dwieście dziesięć występów, zwykle w czterech różnych miastach w ciągu tygodnia). Ogółem odbyła dwadzieścia sześć takich tournees. Od 1883 była obywatelką Stanów Zjednoczonych. Poczynając od 1879 często przyjeżdżała na gościnne występy do kraju, jednak do Warszawy tylko cztery razy, gdyż w 1895 zabroniono jej wstępu w granice cesarstwa ros., w odwet za przemówienie, które 19 V 1893 wygłosiła na Międzynarodowym Kongresie Kobiet w Chicago (potępiła wówczas ostro rządy ros. w Polsce). Ogółem jej występy gościnne w kraju objęły wówczas osiem miast: Kraków (1879, 1882, 1884, 1885, 1890, 1891, 1894, 1895, 1903), Lwów (1879, 1890, 1894, 1895, 1901, 1902), Warszawę (1879-80, 1882, 1885, 1891), Poznań (1880, 1890, 1895, 1903), Tarnów (1882), Łódź (1891), Lublin (1891) i Stanisławów (1894).
      Odpoczywała w różnych zakątkach kraju, często w Zakopanem, gdzie w 1883 założyła szkołę koronkarską działającą do dziś. Wiele osób próbowało ją wtedy zatrzymać w Polsce na stałe. W tym celu proponowano jej dyr. t. lwow., krak., pozn., a nawet namawiano na założenie szkoły teatralnej. Żaden z tych projektów nie wyszedł jednak poza wstępne rozmowy. Za każdym razem M. wracała do Stanów Zjednoczonych, gdzie zbudowała sobie własną rezydencję („Arden” w Santiago Canyon w Kalifornii) i dochowała się wnuków. (Jej syn, Ralph Modjeski, został w Ameryce wybitnym konstruktorem mostów.) Poza Anglią i Polską występowała jeszcze gościnnie w Pradze, w kwietniu 1891. W 1905 z inicjatywy I. Paderewskiego artyści amer. złożyli jej publiczny hołd w Metropolitan Opera House w Nowym Jorku (2 V). W 1907 zakończyła działalność teatr., i już tylko parokrotnie występowała z amatorami w Los Angeles, na cele dobroczynne, po raz ostatni w styczniu 1909. Zmarła na „uwiąd nerek”, pozostawiając majątek wartości 120 000 dolarów. W jej pogrzebie w Los Angeles uczestniczyło pięć tysięcy osób „różnych wyznań i narodowości”. Latem 1909 przewieziono jej zwłoki do Krakowa i zgodnie z jej życzeniem pochowano obok grobu jej matki na Cmentarzu Rakowickim. Uroczystość, którą ją pożegnano, przybrała charakter manifestacji narodowej. Była jedną z najpiękniejszych kobiet swojej epoki. Miała nieskazitelnie regularne rysy, duże, wyraziste oczy, „ciemne, ale nie czarne”, długie włosy „również ciemne, ale również nie wpadające w czarny kolor” (K. Chłędowski, cytat wg J. Szczublewskiego). Smukła, wiotka, gibka w ruchach, długo zachowała wielką sprawność fizyczną (dobrze pływała, do późnego wieku uprawiała konną jazdę). Głos miała dobrze postawiony - zapewne przez F. Mireckiego, który uczył ją śpiewu - ale niezbyt duży. Tylko usilna praca poszerzyła jego naturalną, dość wąską skalę (mezzosopran) o nieco niższe rejestry. Pierwsza seria występów amer. wydatnie go wzmocniła, co podkreślano w Warszawie w 1879, ale i wtedy M. miała głos słabszy od Sary Bernhardt, z którą często bywała porównywana, a nawet od swych warsz. rywalek (A. Rakiewiczowa, M. Deryng). Za to z reguły zachwycano się barwą i melodyjnością jej głosu, którym zresztą po mistrzowsku władała, zawsze oszczędzając go na początku, dzięki czemu w decydujących momentach każde wzmocnienie natężenia sprawiało wrażenie wielkiej siły.
      Niepospolicie inteligentna i wrażliwa, była wielostronnie utalentowana: nieźle rysowała, a jej styl zachwycił kiedyś C.K. Norwida, który przypadkiem przeczytał jej list („Udatnego więcej, nie pomnę, żebym co po polsku czytał"). Jej ambicjom towarzyszyła nie mniejsza pracowitość i siła woli. Burzliwa młodość okazała się w życiu M. epizodem, po którym nastąpiły czasy nieugiętej dyscypliny. Była wybitną indywidualnością, co w połączeniu z wrodzoną dystynkcją stanowiło jeden z sekretów jej powodzenia. Liczni znawcy stwierdzają, że obok urody i techniki zawsze ważyła na sukcesach M. jej osobowość, magicznie oddziałująca na widownię. J. Kotarbiński podaje przykład takiego oddziaływania w „Ślubach panieńskich”, z okresu warszawskiego. „Były chwile, gdy Aniela skinieniem głowy, jednym ruchem, zdziwionym wyrazem twarzy pobudzała całą salę do oklasku” („Aktorzy i aktorki”, s. 108). Podobne relacje spotyka się w recenzjach amer. i angielskich.
      Dojrzałość artyst. osiągnęła w Warszawie, w okresie 1869-76. Od tego czasu do początku lat dziewięćdziesiątych trwał w jej karierze „długi zenit” (J. Szczublewski). W jej repertuarze z tych czasów wysuwa się na pierwsze miejsce twórczość Szekspira, dla którego żywiła szczególny kult. W 1867-76 wystąpiła w sześciu rolach szekspirowskich, m.in. jako Ofelia („Hamlet"), Julia („Romeo i Julia") i Beatrycze („Wiele hałasu o nic"). W Stanach Zjednoczonych grała później te role po angielsku, dorzucając do nich jeszcze dziesięć innych, m.in. Rozalindę („Jak wam się podoba"), Lady Makbet („Makbet") i Violę („Wieczór Trzech Króli"). Niektóre z nich, zwłaszcza Rozalinda i Viola, przemożnie zaważyły potem na jej reputacji czyniąc z niej jedną z najsławniejszych aktorek szekspirowskich świata. Ważne miejsce zajmują w jej dorobku postaci dramatów romantycznych, szczególnie J. Słowackiego i F. Schillera; w utworach tych autorów M. grała po sześć ról, wyróżniając się w obu wypadkach jako Maria Stuart. Interesowała się jednak również twórczością współczesną. W Polsce ceniono jej role w sztukach E. Lubowskiego, Z. Sarneckiego, A. Świętochowskiego, K. Zalewskiego. Międzynarodową sławę zdobyły jej kreacje w utworach takich autorów, jak E. Augier, A. Dumas syn, O. Feuillet, V. Sardou. Szczególny rozgłos zyskały w tej grupie: Małgorzata Gauthier („Dama kameliowa") i Odetta („Odetta"). W późniejszych latach zdobyła sobie uznanie w dramatach H. Ibsena, H. Sudermanna, G. d'Annunzia, ceniona zwłaszcza w tyt. roli Nory. Podczas ostatnich pobytów w kraju występowała w dramatach Wyspiańskiego, jako Maria („Warszawianka") i Laodamia („Protesilas i Laodamia"). Ogółem grała 260 ról. Wiele z nich miała w stałym repertuarze przez kilkadziesiąt lat, nieraz w obu językach (gdyż także nowo opracowane na Zachodzie grywała potem po polsku podczas występów w kraju). Podstawowa dążność w ujmowaniu postaci utrzymywała się w jej aktorstwie bez większych zmian. Od początku swojej kariery M. sprawiała największe wrażenie kreując trzy typy kobiet: wielkiej władczyni, skrzywdzonej kochanki, wreszcie dziewczyny, która zwycięża w życiu dzięki swojej urodzie, inteligencji i fantazji. W każdym z tym typów wykazywała skłonność do idealizowania postaci, naginając nawet w tym kierunku wymowę tekstu, jak np. w wypadku Lady Makbet czy Marii Stuart Słowackiego. Współczesnych szczególnie uderzało to we franc. dramacie II Cesarstwa. Słynne „kobiety upadłe” z reguły znajdowały tu w jej interpretacji usprawiedliwienie albo obronę, co często podkreślano porównując te same role w wykonaniu M. i Sary Bernhardt.
      Te skłonności cechowały ją do końca, wyraźniejsza ewolucja zaznaczała się tylko w środkach ekspresji. Zetknięcie z surowym życiem Stanów Zjednoczonych, ostra walka o powodzenie, którą tam stoczyła, nadały jej grze więcej stanowczości i siły. Znikła afektacja, nieobca jej jeszcze w Warszawie, pojawiło się więcej elementów czerpanych z obserwacji. W tym czasie skrystalizował się też ostatecznie jej styl, w którym bogactwo inwencji szło w parze z widoczną powściągliwością kompozycji. Nawet w okresie największego powodzenia M. wykazywała znaczny umiar w grze, choć dzięki technice i sprawności fizycznej stać ją było na silne efekty (słynne były np. jej omdlenia połączone z nagłym upadkiem na podłogę). Ważne akcenty roli uwydatniała zwykle na przemian: słowem, gestem lub mimiką. Dopiero w decydujących momentach różnorodne środki wyrazu występowały na raz. Jednak we wszystkim zaznaczała się taka pomysłowość i obfitość, że w sumie sprawiało to wrażenie gry niebywale intensywnej. B. Prus, który podziwiał M. jako Odettę w 1885, napisał że gra bez przerwy „pełnymi akordami, na wszystkich klawiszach, jakie do wypowiadania uczuć posiada ludzki organizm” (Pisma, t. 29, s. 69-70). Poczynając od lat siedemdziesiątych pisano o realizmie M., zwykle jednak z różnymi zastrzeżeniami. Dbałość o prawdopodobieństwo psychologiczne i prawdę szczegółu rzeczywiście łączyła jej sztukę z tym kierunkiem. Jednak kult piękna zawsze górował w niej nad wszystkimi innymi zainteresowaniami. Była jedną z najbardziej romantycznych postaci w t. epoki antyromantycznej, co w znacznym stopniu przyczyniło się do powstania legendy, która otacza jej pamięć na obu kontynentach do dziś. Fragmenty jej wspomnień napisane po polsku opublikowano pt. „Wspomnienia i wrażenia” (Kraków 1929). Po angielsku napisała obszerny pamiętnik wydany pt. „Memories and Impressions” (New York 1910), w przekładzie pol. opublikowany także pt. „Wspomnienia i wrażenia” (Kraków 1957). 46, 47.

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.41524.1
      Adam Boniecki, Herbarz polski - 2.1015.264 - t. II s. 384 (i uzup. w t. II): Chłapowscy h. Drya z Chłapowa, w powiecie pyzdrskim
      Polski Słownik Biograficzny t. 1 str. 421: psb.1048.2
      Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 528: psb.18662.1
      Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 536: psb.18665.3
      Polski Słownik Biograficzny t. 3 str. 304: psb.2804.2
      Polski Słownik Biograficzny t. 5 str. 237: psb.4368.8
      Baza Jerzego ks. Czartoryskiego - cz.I015996
      n.42457 Nekrologia Minakowskiego (42457)

    źródła:
    - pogrzeb: ZCK Kraków http://www.rakowice.eu/
    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 29.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 3.215.183.194