Zygmunt Fryderyk Anczyc z Ancuta h. Ancuta (ID: 1.117.4)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ANCZYC Władysław Ludwik (1823-1883) pisarz 1°
2. ANCZYC Stanisław (1868-1927) profesor Politechniki Lwowskiej 2°
3. PAPÉE Fryderyk (1856-1940) historyk, bibliotekarz, profesor UJ 3°
4. SCHMIDT Władysław (1840-1908) księgarz 3°
5. PIETRZYKOWSKI Bronisław Ignacy (1878-1951) inżynier górnik 4°
6. STACHIEWICZ Piotr (1858-1938) malarz, ilustrator 6°
7. HUBER Rudolf Adolf (1875-1942) fotograf 6°
8. HUBER Maksymilian Tytus (1872-1950) profesor mechaniki 6°
9. SIEDLECKA-KOTULA Ewa (1915-1982) graficzka 7°
10. SZARSKI Stanisław (1826-1898) kupiec, radny miasta Krakowa 7°
11. POTOCKI Leon (1799-1864) pamiętnikarz, powieściopisarz, powstaniec 1830 7°
12. PAPÉE Jan Tadeusz (1865-1927) lekarz chorób skórno-wenerycznych, działacz społeczny 7°
13. SIEDLECKI Michał Marian (1873-1940) profesor zoologii 7°
14. GRABIANOWSKI Stanisław Antoni (1889-1957) inżynier górniczy 8°
15. SZARSKI Henryk (1855-1921) kupiec, wiceprezydent Krakowa 8°
16. DOBRZAŃSKI Michał (1839-1863) powstaniec 8°
17. BERGONZONI Michał (1748-1819) lekarz 8°
18. MŁOKOSIEWICZ Franciszek (1769-1845) generał brygady WP 8°
19. POTOCKI Stanisław (1776-1830) generał piechoty, senator-wojewoda Królestwa Polskiego 8°
20. GODLEWSKI Tadeusz Józef (1878-1921) profesor fizyki 8°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  ANCZYC Zygmunt (14 IX 1783 Wilno - 5 VI 1855 Kraków), aktor, dyr. teatru
  Był synem Jana Zygmunta A. (który pochodził z saskiej rodziny von Anschutz, osiadłej w Polsce na początku XVIII w., a poległ w powstaniu kościuszkowskim) i Zofii z Borkowskich, mężem => Barbary A., ojcem=> Bronisławy A. oraz pisarza Władysława Ludwika A. Ukończył szkoły we Wrocławiu w 1799. Po dwóch latach służby w garnizonie austr. w Zamościu uciekł do Wilna i wbrew woli rodziny wstąpił do zespołu baletowego M. Bończy-Tomaszewskiego. Od ok. 1802 do 1806 występował jako aktor w zespole Salomei Deszner w Grodnie. Wyjeżdżał w tym czasie na występy do Wilna, Potocka i Witebska, później grał także w t. w Mińsku Litewskim. W 1810 ustąpił ze sceny i przez sześć lat był komisarzem w dobrach starościny Brzozowskiej. W 1816-21 występował w t. wileńskim. 19 I 1819 w Wilnie ożenił się z aktorką Barbarą Hrehorowicz. W tym samym roku został członkiem loży masońskiej ,Harmonia”. Namówiony przez J. Ledóchowską i I. Werowskiego, debiutował 23 VIII 1822 w T. Narodowym w Warszawie w roli tyt. w sztuce „Abufar”, został zaangażowany i występował do 1826 w rolach charakterystycznych i kontuszowych, zdobywając - mimo litewskiego akcentu - uznanie publiczności. W 1823 i 1824 występował z zespołem warsz. w Poznaniu, Płocku i Kaliszu. Od czerwca 1826 do 1840 (z przerwami) występował w t. krak.; brał udział w większości corocznych objazdów zespołu krakowskiego. Również sam występował gościnnie w innych miastach: 18 IX 1830 grał rolę Harpagona (Skąpiec) na scenie niemieckiej w Poznaniu, 21 IX i 3 X 1833 - role Pedra (Precjoza) i Fabrycego (Karykatury) w t. warsz.; w 1838 występował z zespołem W. Raszewskiego w Poznaniu. W 1835-36 nie grał z powodu choroby. Od listopada 1838 do października 1839 jako kierownik zrzeszenia aktorów prowadził t. krak. (po ustąpieniu J. Pfeiffera), w lecie 1839 zorganizował występy zespołu w Kaliszu, Poznaniu i innych miastach. Po ponownym objęciu dyr. t. krak. przez J. Pfeiffera pozostał w zespole, a nawet w lecie 1840 kierował jego występami m.in. w Kaliszu, ale po przejęciu kierownictwa przez T. Chełchowskiego został zwolniony. W grudniu 1840 występował w t. Rozmaitości w Krakowie, a następnie na prowincji, prawdopodobnie z zespołem H. Popiołka. 29 VII i 3 VIII 1842 występował gościnnie w Warszawie w rolach Wesołowskiego (Plaksa i Wesołowski) i Wojciecha (Grymasy młodej żony). Od stycznia do sierpnia 1843 kierował pierwszym stałym zespołem pol. w Poznaniu. Od jesieni 1843 zaangażowany był znów w t. krak., jako aktor do ról ,starych”, ,poważnych” (zajmował się także biblioteką teatr.). W 1849 lub 1850 wskutek postępującej głuchoty ustąpił ze sceny i otrzymał od Rady Miejskiej posadę pisarza na rogatce. W 1854 (za dyr. J. Pfeiffera) powrócił znowu do t. krak. i grał ,role ojców i deklamacyjno-patetyczne”. Pod koniec tego roku prawdopodobnie występował gościnnie w Poznaniu.
  Aktor o dużych zdolnościach charakterystycznych i sporym doświadczeniu, ze względu na swoje warunki zewnętrzne wcześnie zaczął grać role ,dostojne”, kostiumowe. Był przez długie lata jedną z głównych sił sceny krak., zarzucano mu jednak, że z biegiem czasu stracił pamięć i wpadł w rutynę. Ważniejsze role: Neustadt (Mendog), Szafir (Taczka occiarza), Organista (Krakowiacy i Górale), Oskar (Trzydzieści lat życia szulera), Twardosz (Dożywocie), Walter (Sierota z Genewy), Perez (Rita Hiszpanka), Aron (Żydzi), Wurm (Intryga i miłość), Zdawnialski (Spazmy modne), Don Diego (Cyd), Bogacki (Szkoła obmowy). Wydał „Repertuarz widowisk scenicznych” (Poznań 1847). W okresie Wiosny Ludów napisał kilka sztuk patriotycznych, z których najbardziej znana to „Bóg z nami, czyli Powrót niewolników polskich do ojczyzny”. Zajmował się też tłumaczeniem sztuk obcych.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.50440.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.73612.2
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.73613.1
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 1.117.12 - t. XVII s. 34: Anczycowie h. Ancuta
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 1.117.4 - t. XVII s. 34: Anczycowie h. Ancuta
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 1.117.7 - t. XVII s. 34: Anczycowie h. Ancuta
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 1.117.9 - t. XVII s. 34: Anczycowie h. Ancuta
  Nekrolog w „Kurierze Warszawskim” 153/1855 http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/editions-content?id=41229 (za: A. Tyszka, Nekrologi Kuriera Warszawskiego):
  Zygmunt ANCZYC
  znany na scenie krakowskiej zasłużony artysta dramatyczny, tłumacz wielu dzieł dramatycznych, zwłaszcza niemieckich, przedstawianych na scenach naszych, w czasie ostatniego pobytu swego w Warszawie występował w rolach gościnnych; zm. 1855 w 73 roku życia swego
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 1 str. 93: psb.248.2
  Polski Słownik Biograficzny t. 1 str. 94: psb.249.1
  n.27092a Nekrologia Minakowskiego (27092)
  n.7238 Nekrologia Minakowskiego (7238)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim